Beğendiğin şeylerin içinde yaşamayı tercih ediyor olabilirsin. Ve öyle ise neden bırakasın değil mi.
Beğenmediğin şeylerin için yaşıyor kendini orada bulduğunu fark ediyor olabilirsin. Ve bırakmak istesen de nasıl bırakacağımı bilmiyor olabilirsin. Buna bir çözümün çaren olmayabilir. Ve sen bırakamadığın için bırakılmayı, terk edilmeyi bekliyor olabilirsin. Veya ekstrem terk etme yolları bulabilirsin kendine.
Sadece beğendiğin şeylerin içinde yaşasan bu senin beğeniler dünyanda izole bir yaşamın olurdu. Kendi egonun yarattığı bencil bir dünya. Ve beğenmediğin, huzurunu keyfini bozacak hiç bir şeyin var olmasına müsade etmediğin bir dünya. Ne kadar da kontrollü bir dünya. İnsanı güçlü hissettiren bir dünya. Kontrolün olduğu bir “güç” ancak var olabilir.
Sadece beğenmediğin bir dünyada yaşadığını düşünüyorsan o zaman belli ki sen yoksun orda aslında. Çünkü benimseyebileceğin benim diyebileceğin ben diyebileceğin bir dünyada yaşamıyorsan ve herkese uzaylı bir yabancı gibi bakıyorsan kusura bakma ama o dünyada uzaylı olan onlar değil aslında sensin. Belli ki sana hiç hitap etmeyen ve belki nefes bile almakta zorlandığın bir dünyada belli ki yaşıyorsun, ya da kabul etmişsin burası tek dünya diye. Belli ki kendini görmezden geliyorsun, benimseyebileceklerini, içinde yaşayabileceğin dünyayı yok sayıyorsun. Burada hapsolduğunu ve çaresiz şekilde yaşamaya mahkum olduğunu düşünüyorsan demek ki bir çözümün yok, çaren yok. Neden yok? Çünkü bu dünyadaki çözümlerin hiç biri sana ait değil. Çünkü sen yoksun. Sen yok isen başkalarının çözümü ve çaresi nasıl senin çaren olabilir. Sen önce kendine bak. Çözümünü bulmak için önce soruyu anla, derdin ne? Derdini bulmak için de kendini bulman gerek. Yanlış cevapların içinde kaybolmak ve bir türlü kendine gelememek yerine, çık o curcunanın o dünyanın içinden, öyle yalnız kal ki kendini bir başkası zannetme. Öyle yalnız kal ki, kimse yok mu bu dünyada diye haykırdığında sadece kendi sesini duy. Kendi sesini duy ve tanı, hatırla. Bir sesin olduğunu bil. Bir ben olduğunu bil. Ve senin de bir dünyan olması gerektiğini. Kimse olmadığında, başkalarının fikirleri olmadığında, yaptığın hangi şey kendine ait olmaktan başka bir şey olabilir. Hangisi yanlış ya da doğru olabilir. Sadece sana ait olur. Ve sen sana ait olan şeyleri sahiplendiğinde, benliğine tutunduğunda, bırak başkaları sana bir cevap ya da bir çözüm sunamasın, sana baktıklarında akıllarına ilk cevaplar değil sorular gelsin. Sen nasıl bir cevapsın ki ben ne sormalıyım şimdi? Desinler. Bırak Sen onların problemi ol. Bırak seninle dertleri varsa öyle olsun. Bu senin derdin değil, bu senin cevabın ve son sözün. Sen net ol, bırak bulanan bulansın.