Merhaba Hayat

Merhaba Hayat,

Bugün sana yazmak istedim. İçimde sana yazmak ile ilgili güzel bir özlem var. İlk defa seninle gerçek anlamda karşılaştığımda gördüğüm o pırıltı var aklımda, nasıl unutabilirim ki hala sürüyor. O an her şey parlarken o bir an ve zaman neredeyse duracak kadar yavaşlamıştı ve o bir an hala bitemedi sonsuzluğa doğru çok yavaş akıyor sanki. Ve o bir an’ı akan her bir an içinde hatırlıyorum.

İlk defa canlı olduğunu hissettiğim günü hatırlıyorum. Canlısın ve seni görüyorum. Senin de beni gördüğünü biliyorum, hissediyorum. Tüm varoluşun içine kendi halinde saçıldığını biliyorum. Bu kadar bariz görünürken nasıl bu kadar gizli kalabilirsin… Bir nefes kadar yakınken nasıl sonsuz uzak olabilirsin. Her yerde iken nasıl hiçbir yerde gibi yok olabilirsin. Evet, bunlar benim için bir soru, ve senin tek cevabın var: Hande, ben hiçbir zaman gizlenmedim, ve asla senden uzak olmadım ve hep seninleydim. Hep seninleyim, sonsuza kadar…

Cevaplarını bildiğim sorular soruyorum sana. Bunu yapan zihnim çünkü seni bilmek ve anlamlandırmak istiyor. Hangi bir tarafını bilebilir ki zihnim, ne kadar bilse boş. Hayat burada bilinmek için değil, hayat bilinmek için değil yaşanmak için var. Ve zihnim yaşamak için bilmek isterken, kalbim umursamıyor o sadece yaşamak istiyor.

Evet, bir tek bunu bilsem yeter.